Traktując człowieka jako podstawowy element układu człowiek-praca trzeba stwierdzić, że ze względu na swe właściwości może on być czynnikiem, który potrafi wyrównać braki lub błędy maszyny, urządzeń oraz innych elementów układu, jak np. organizacji pracy. Jak stwierdza T. Tomaszewski (1968) „…istnieje silna tendencja do przerzucania na człowieka wszelkich niedostatków technicznych, technologicznych i or ganizacyjnych. Znane są różnego rodzaju „bodźce materialne i moralne, do jakich niejednokrotnie odwołuje się kierownictwo, aby pobudzić człowieka do wysiłku, do inicjatywy i pomysłowości w sytuacjach,kiedy inne czynniki zawodzą”.W wielu przypadkach człowiek może być niedoceniany lub przeceniany, zwłaszcza przy braku głębszej ; znajomości jego możliwości psychicznych. Stawianie człowiekowi zbyt wysokich wymagań powodować może zakłócenia obiektywne (nieosiągnięcie rezultatu pracy) lub subiektywne (obniżenie zdolności do pracy, znuże- ’ nie, nerwice).
W WIELU PRZYPADKACH
