Insulinodoporność/hiperinsulinemię można badać na wiele sposobów. Najprostszym z nich jest przyjrzenie się sobie w lustrze. Jeżeli twój brzuch jest wydęty, chociaż reszta ciała wygląda normalnie, prawdopo dobnie masz predyspozycje do hlperinsulinemii i być może rozwinęła się już u ciebie insulinodoporność. Możesz też użyć miary krawieckiej. Zmierz obwód talii, przykładając miarę powyżej pępka. Zapisz wynik. Następnie zmierz obwód bioder, umieszczając miarę nad stawami biodrowymi, i znów zanotuj wynik. Następnie podziel obwód talii przez obwód bioder. Jeśli wynik (stosunek obwodu pasa do obwodu bioder) jest większy niż 0,85 (u kobiet) lub 1,0 (u mężczyzn), najprawdopodobniej cierpisz na nadprodukcję insuliny/insulinooporność. Jeżeli twój wskaźnik masy ciała (BMI) wynosi powyżej 30 (zob. str. 102), insulinooporność dolega ci niemal na pewno. To samo dotyczy osób we wczesnych stadiach cukrzycy typu 2 albo z rozwiniętą postacią choroby.
Poproś lekarza o zbadanie hemoglobiny glikowanej (HbAlC) oraz peptydu C na czczo (który określa produkcję insuliny i powinien być badany rano przed zjedzeniem czegokolwiek; norma wynosi od 240 do 720 pmol/1) i może jeszcze kwasu moczowego, który jest ubocznym produktem przemiany materii, a jego poziom wzrasta przy hiperinsulinemii i insulinooporności. Te badania są ważniejsze od pomiaru cholesterolu. Jednak wykonując testy cholesterolowe, warto zmierzyć poziom cholesterolu HDL, LDL oraz trójglicerydów, a nie wyłącznie całkowity poziom cholesterolu. Insulinooporność łączy się z podwyższoną ilością trójglicerydów na czczo i obniżoną obecnością „dobrego” cholesterolu HDL.
Czy cierpisz na insulinodoporność?
