Fruktozę można znaleźć we wszystkich owocach i w miodzie. Jest od 30 do 50 procent słodsza niż zwykły cukier (smakuje bardziej słodko w postaci sypkiej niż płynnej), tak więc, by uzyskać ten sam stopień słodyczy, wystarczy jej o 30 do 50 procent mniej. Dostarcza też od 30 do 50 procent mniej kalorii niż cukier stołowy i o wiele rzadziej jest przyczyną próchnicy zębów. Ponieważ lepiej niż zwyczajny cukier wiąże wodę, produkty, w których jest zawarta, dłużej zachowują świeżość. Jednak najistotniejszy jest fakt, że fruktoza zachowuje się w ludzkim organizmie inaczej niż pozostałe cukry. W jelicie cienkim wchłaniana jest wolniej i nie od razu może być przekształcona w energię. Najpierw musi trafić do wątroby, gdzie zamieniana jest w glikogen i magazynowana. Ma niewielki wpływ na stężenie cukru we krwi, a jej indeks glikemiczny wynosi 19. Pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia po raz pierwszy udało się otrzymać fruktozę z sacharozy (czyli ze zwykłego cukru). Dla celów spożywczych dostępna jest w postaci proszku w sklepach ze zdrową żywnością i w większych supermarketach. W ostatnich latach fruktoza cieszy się coraz większą popularnością jako substancja słodząca stosowana w produkcji czekolady, niskotłuszczowych jogurtów i dżemów (choć niektóre produkty zawierają mieszankę fruktozy i sacharozy albo glukozy). Innymi słowy, wszystkie produkty dosładzane cukrem mogą być dosładzane fruktozą. Można by zapytać: „To dlaczego, u licha, nie zastąpi się cukru fruktozą?” Otóż głównym powodem jest fakt, iż produkcja fruktozy jest cztery do pięciu razy droższa od produkcji cukru.
Fruktoza
