Brak kontaktu z resztą świata, z innymi ludźmi, wieczny dzień lub wieczna noc przez pół roku, monotonia otoczenia i czynności, skazanie na towarzystwo małej grupy tych samych ludzi — oto niektóre z warunków będących obciążeniem psychicznym. Badania nad wpływem izolacji bodźcowej i społecznej na człowieka przebywającego przez rok na Antarktydzie wykazały m. in. występowanie silnych zabu- rżeń emocjonalnych (łatwość irytacji, niecierpliwość, wybuchowość), wyraźne obniżenie nastroju (zniechęcenie, melancholia, depresja), zaburzenia snu. Poza tym obserwowano negatywne formy zachowania społecznego (nietolerancja, brak życzliwości). Najwięcej ujemnych objawów rejestrowano w środku „zimy” arktycz- nej, to znaczy w okresie kilkumiesięcznej izolacji, przy zerwaniu łączności z resztą cywilizowanego świata i przy zmniejszonej wtedy aktywności zawodowej pracowników stacji polarnych (Gunderson, Nelson i in.).
BRAK KONTAKTU Z RESZTĄ ŚWIATA
